Propolis wykazuje silne działanie
bakteriobójcze. Ta właściwość znalazła zastosowanie w
lecznictwie. Kit pszczeli przyśpiesza procesy gojenia i
regeneracji tkanek, jest skuteczny również w przypadku
oparzeń. Ponadto może być używany przy przeziębieniu,
paradontozie i chorobach układu pokarmowego (tylko pod
kontrolą lekarza).
Firmy farmaceutyczne produkują obecnie wiele
parafarmaceutyków opartych na propolisie. Stosuje się go
głównie pod postacią 3% lub 5% maści, tabletek lub roztworu
alkoholowego. Preparaty te, w niektórych przypadkach, mogą
powodować objawy nadwrażliwości lub odczyny alergiczne.
Po roku przechowywania kit pszczeli traci częściowo swoją
aktywność biologiczną, po dwóch latach nie wykazuje jej
prawie wcale.
Propolis był znany kapłanom egipskim już tysiące lat przed
naszą erą. Stosowali go starożytni Persowie i Grecy.
Arystoteles używał kitu pszczelego przy opatrywaniu ran i
leczeniu chorób skóry. W pierwszym stuleciu przed naszą erą
pisał o nim Wergiliusz. Kit pszczeli stosowano do
dezynfekcji ran w okresie drugiej wojny burskiej w
południowej Afryce ok. roku 1900. Współcześnie preparaty
oparte na kicie pszczelim są produkowane przez wiele firm
jako tzw. parafarmaceutyki.
Skład i właściwości
Kit pszczeli dobrze rozpuszcza się w alkoholach, acetonie i
chloroformie. Nie jest, prawie wcale, rozpuszczalny w
wodzie. Jest dużo twardszy i odporniejszy na temperaturę niż
wosk (mięknie powyżej 36 st. C).
W kicie pszczelim w zależności od jego pochodzenia znajduje
się:
- 50-55% żywicy
- 30-40% wosku roślinnego i wosku pszczelego
- 5-10% olejków eterycznych
- białka (pyłek)
- mikroelementy (Cu, Si, Mg, Mn, Zn)
- witaminy z grupy E, H, P i B.
Barwa propolisu zależy od gatunku rośliny, z której jest
zbierany:
- topola - brązowy
- brzoza - czarny
- olsza - żółty
